Nefsi öldürmek tabiri kullanmam gerçekten onu yok etmek anlamında değildir. Onu terbiye etmek anlamında kullanıyorum şu an. Zira onu öldürmek tabiri bana gerçek dışı geliyor. Belki de terbiye değil öldürmek gerekiyordur. Şu an için böyle düşünüyorum...
Gelelim nerden çıktığını bu konunun. Sabahleyin düşünüyordum, kafamızda bir resim oluşuyor, bizim istediğimiz, zevk verici bir şey. Sonra onu bekliyoruz ve hatta şu anı o gelecek ana ipotek ederek. Sonra o an yaşanıp bittikten sonra düşündüğümüz kadar da olmadığını, kısa sürdüğünü falan düşünüyoruz. Bir daha ki sefer yine onu hayal ediyoruz. Bu içki içmekten, gece hayatına, bir yere pikniğe gitmekten, tatile çıkmaya kadar her alanda olabilir, bizim iyi yada kötü tanımladığımız bir şey olabilir. Bu sefer işte böyle bir süreçte aslında hayalini kurduğum bir şeyin aslında hayalini kurduğum bir şey olduğunu ve yaşanıp bittikten sonra yine bir müddet boşluk yaşayıp aynı döngüye devam edeceğimi gördüm. O zaman şunu hissettim, bu sürecin böyle devam etmesini istiyorum, zira bir anlam katıyor sanki yaşama. Boşluğa düşmemizi engelliyor. Eğer eğlencenin, para-pul, kariyer, hedefler, uzun veya kısa süreli olsun peşinden gidiyorsak şu an için boşluktan korktuğumuzdandır. Yoksa nefis bize rağmen oluşan bir şey değil ki, onu oluşturup yaşamasını sağlayan biziz. Dediğim gibi bu işte bir çıkarımız var ki nefis var!
